म्यामराज राईका दुई लघुकथा

 विदेश यात्रा

करिब एक महिनाको दशैँ-तिहार बिदा भयो । सिमरान सर सात वर्ष विद्यालयमा पढाएर त्यही बिदा अवधिमा एकाएक हराउनुभयो ।

स्वदेशमा मिहेनत गरे के चाहिँ हुँदैन ? खाडी जानु राम्रो हैन । उनीहरूको गुलामी बनेपछि हामीलाई हेप्छन् । हाम्रो देशलाई हेप्छन् । भाषा, संस्कार, संस्कृति, खानपान, भेषभूषा केही मिल्दैन । विचार नमिलेपछि जानाजान आगोको भुङ्ग्रोमा हाम फाल्नु जस्तै हो अर्काको देश जानु भनेको । भूतपूर्व विद्यार्थीहरू मध्ये पहिलोले सिमरान सरको बारेमा आफूहरूलाई पढाउने क्रममा होस् या चिया गफमा सम्झाउने कुराहरू सम्झ्यो ।

नेपाली पढाउनुहुन्थ्यो । मिजासिला हुनुहुन्थ्यो । साहित्य भनेपछि हुरुक्कै । यतिसम्म कि नेपाली साहित्यको रस हामीमा समेत भरिदिनुभो । र, नै अहिले मेरो फुर्सद साहित्य पठन, लेखनमा सदुपयोग गर्न सकेँ । दोस्रो विद्यार्थीले पनि सिमरान सरसँग जोडिएका सम्झानाहरू मनभित्र असरल्ल पार्यो ।

सिमरान सरले पढाएका ती दुवै विद्यार्थीहरू छ महिनाको अन्तर भए पनि एकै वर्षमा जापान प्रवेश गरेका रहेछन् । संयोगवश अहिले दुवैजना एकै कम्पनीमा काम गर्छन् । साप्ताहिक बिदा आइतबारको दिन व्यस्त शहर टोक्योको एउटा पार्कतिर टहलिन गए । त्यो पार्कमा अचानक सिमरान सरसित ती दुईको भेट भयो । हराएको बुवा पराई भूमीमा भेटेको भान भयो दुवैलाई । हत्तपत्त पहिलोले जिज्ञासा राख्यो, “सर, पनि यहाँ ? तपाईले विद्यालय अचानक छोडेदेखि तपाईको अभाव महसुस गरिरह्यौँ ।”

दोस्रोले पनि कौतुहलता पोखिहाल्यो, “विदेश जानु हुँदैन भन्दै यसको विपक्षमा उभ्नुहुन्थ्यो त, सर !”

“जापान, कोरिया लगायत विकसित देशमा जानु हुँदैन त भनेको जस्तो लाग्दैन ।”

बाँदरको खोजी

गाउॅंलेहरूले एक दिउॅंसो नजिकैको घना जङ्गलमा अचानक धुवाँको मुस्लो देखे । सबै भेला भएर आत्तिॅंदै आगो निभाउन उतैतिर हिॅंडे ।

बाँदरहरूको अस्थायी बासस्थान खरानी भयो । आफ्नो ज्यान भने बालबाल जोगाएर गाउॅंतर्फ हानिॅंदै थिए । दुवै हुलबिच मुलबाटोमा जम्काभेट भयो । मान्छे देखेर भाग्ने बाँदरहरू यो पालि भने भागेनन् । बरु निकै आक्रोशित मुद्रामा थिए ।

“ओइ ! कहाँ हिॅंडेको तिमीहरू ?” एउटा गाउॅंलेले सोधिहाल्यो । “हाम्रो घरमा आगो लगाउने बाँदर कतै देख्नुभो ?”बाँदरहरूले एकै स्वरमा प्रतिप्रश्न गरे ।

.‍..‍.‍.‍साथ सहयोगको खाँचो