प्रिती कौरका चार गीत

 

  1                                

नसोध मलाई म कुन हालमा जिएको छु

तिम्रा लागि पलपल आँसु पिएको छु नसोध मलाई म कुन हालमा जिएको छु । तिम्रो ओठमा मुस्कान भर्न सधैं खुसी खोजीरहें उजेलो तिम्लाई दिएर आफू अन्धकारमै ठोकि रहें, मेरा प्रत्येक ढुकढुकी तिम्लाई दिएको छु नसोध मलाई म कुन हालमा जिएको छु । हृदयमा बस्छु भन्थ्यौ आखिर हृदयमै टेकेर गयौ आफ्नो भनेर बोलाउने सब बाटो छेकेर गयौ, यादले मन फाटि दिँदा कैयौँ पल सिएको छु नसोध मलाई म कुन हालमा जिएको छु ।

   2                                  

तिमीले छोडेको रात म कहाँ निदाउन सकेँ

यथार्थ बुझ्दाबुझ्दै यो मनलाई कहाँ बुझाउन सकेँ तिमीले छोडेको रात म कहाँ निदाउन सकेँ । सायद म मा कमी थियो त्यसैले जून मनपर्छ भन्यौं वसन्तले ढाकेपछि मलाई फूल मनपर्छ भन्यौं, वेदनाले च्यातिएको मन कहाँ सिलाउन सकेँ तिमीले छोडेको रात म कहाँ निदाउन सकेँ । मिठो भन्छन् पिरती मेरो लागि कथा भइसक्याे भित्रभित्रै मलमले निको नहुने घाउ भइसक्याे, प्रेममा नाटक भएपछि त्यो पत्र निभाउन कहाँ सकेँ तिमीले छोडेको रात म कहाँ निदाउन सकेँ ।

  3                           

झरेपछि फूल भएर कहाँ फुल्न सकेँ

वसन्तमा पनि अतीत कहाँ भुल्न सकेँ

झरेपछि फूल भएर कहाँ फुल्न सकेँ । पुरानो थियो व्यथा, सधैंभरि दुखिरह्यो निको नहुने घाउ मुटुभित्र लुकिरह्यो, जून सरेपछि तारासँगै कहाँ डुल्न सकेँ वसन्तमा पनि अतीत कहाँ भुल्न सकेँ । हररात कटाएको छु परेली भिजाएर सपना मरेपछि अब के देखु निदाएर, मिठा थिए जिन्दगीका रंग कहाँ भुल्न सकेँ वसन्तमा पनि अतीत कहाँ भुल्न सकेँ ।

   4                                    

तिमीले गुनगुनाएको भए गीत बन्थ्यो होला

नजरमा सजाएको भए प्रीत बन्थ्यो होला तिमीले गुनगुनाएको भए गीत बन्थ्यो होला । प्वाँख थिए तिम्रा उडेर मैले रमाउन सकिनँ निष्ठुर भए तिम्रा परेली आँसु मैले दबाउन सकिनँ, मनको भित्तामा अटाएको मीत बन्थ्यो होला नजरमा सजाएको भए प्रीत बन्थ्यो होला । सागर तर्यो तिम्ले म बगर भै बसिरहें जाल हाल्यौ तिम्ले म माछाझैं फसिरहें, सँगसँगै उडान भरेको भए जीत हुन्थ्यो होला नजरमा सजाएको भए प्रीत बन्थ्यो होला ।

-काठमाडौँ

यस स्तम्भमा आफ्नो रचना पठाउनका लागि  
trichandra.shrestha@gmail.com