कृष्ण बाउसेका दुई कविता

 

दुखन भाइ

 

जिउको भएभरको तेल निखारेर
दिनभर
रिक्सा तान्दातान्दा थकित तनलाई डोर्याउँदै
हान्निएर आउँछन् उनी साँझको हाट भर्न
र भट्टीमा पसेर
तन्काउँदैछन् केही डबका जाँड !

 
हुन त के पिउँछन् र उनले जाँड
जाँडले नै
तिनको अस्थिपञ्जर शरीरलाई नचाउन थाल्छ
र राग अलाप्त थाल्छन् उनी
आफ्ना बाबु-बाजेको नाममा
दुबैले गरेर
सबै सम्पत्ति सकिदिए भन्दै ।

 

अनि -
मस्त मातेपछि
भट्टीबाट फर्कन्छन् उनी
रिक्सा तान्दै छु भन्ने भ्रमकासाथ
कतै आतङककारीको आशङकामा बज्रने
बुटका चुम्बनहरू निम्त्याउँदै
र कतै सुराकीको आशङकामा बर्सने
भाटाका डामहरू सुम्सुम्याउँदै ।

 

परिणामस्वरूप -
उनको ‘मौगी’ हरेक बिहान आँसु झार्दै हुन्छिन्
रित्तिएको खल्ती
र चोटपटकले भरिएको शरीर लिएर
मध्यरातमा आइपुगेको लोग्नेको दुर्गति देखेर ।

 

त खानदानी सोझोपन
र परम्परागत शोषणले पनि नपुगेर
आफ्नै कुलतको सिकार भएका दुखन भाइ
भोलिपल्ट पनि
कुनै परिवर्तन ल्याउँदैनन् आफ्नो दिनचर्यामा ।


लाग्छ -
वनमा डढेलो लाएर आगो ताप्नेहरूले जस्तै
नदीमा ढल मिसाएर इज्जत ढाक्नेहरूले जस्तै
उनले पनि
आफ्ना सन्तानका लागि
भोग्न
केही बाँकी नराखिदिने सुर कसेका छन् ।

***********

 पृथ्वीको चिन्ता

 

उसले
मानौं म उसकी मात्र पेवा भएझैं
जथाभावी गर्दै छ मलाई ।

 

उसले
जुवाको खालमा द्रौपदीलाई युधिष्ठिरले हारेझैं
जीवनको खेलमा हार्दै छ मलाई ।

 

म पृथ्वी हुँ ।
ऊ मान्छे हो ।

 

मलाई कराही बनाएर
आफ्नो स्वार्थको तेल तताउँदा तताउँदै
थाहै नपाई
उसले त्यही तातो तेलमा सुकुटी बनाएर
तार्दै छ आफैंलाई ।

 

मैले त अहिले नै पनि
भोगिरहेकै छु उसको दुव्र्यवहार ।

 

चिन्ता त के भने
अब कसरी सुन्नु
मैले नै
उसले उसैलाई यसरी भुटिरहँदा निस्कने
उसको पीडाको अन्तिम चित्कार  !
***********

यस स्तम्भमा आफ्नो रचना पठाउनका लागि  
trichandra.shrestha@gmail.com