डा. इन्दु प्रभा देवीका दुई कविता

आऊ एकछिन सँगै बसौँ

●  डा. इन्दु प्रभा देवी

हावा त बग्छ नै जसरी पायो त्यसरी, बगोस् न

आऊ एकछिन सँगै बसौँ

पानीले फेर्छ नै रूप पात्र अनुसार, फेरोस् न

आऊ एकछिन सँगै बसौँ ।

मन पऱ्यो भन्दैमा पातबाट शीतको थोपो झर्दैन र

मन पऱ्यो भन्दैमा बसन्त स्थायी बसिदिन्छ र !

हाम्रो जीवन भनेकै एकमुठी नुनको कुरा न रहेछ

एकमुठी घामको कुरा न रहेछ

एकमुठी प्रेमको कुरा न रहेछ ।

नुनको कुरा गर्दागर्दै प्रेमको कुरा भुलिइसक्यौँ

(नुन त अन्त्यमा श्मशानमा पनि त हुनेछ आफ्नै भष्मको नाम लिएर ! )

उमेर ढलेको ढल्यै छ एकतमासले

आफ्नै एक्लो छायासितै !...

आऊ न एकछिन सँगै बसौँ

बिर्सिदिऊँ आजलाई कि

हामीले जुनेलीमा अझै खेलेकै छैनौ

आफ्नो कोरस अझै गाएकै छैनौ ।

बिर्सिदिऊँ आजलाई

तरेर आएका नदीका ती तीखा र चिप्ला ढुङ्गाका कुरा

भत्काएका पर्खालमा लागेका रगत र पसिनाका कुरा ।

मन नदुखाउ न !

तिम्राझैँ म पनि त जान्दछु,

टाउका नभएका बाटाले कम छक्याएका छैनन् हामीलाई

पर माथि एउटा लालटिनजस्तो पिलपिले झुठो घाम

पानी भरिएजस्तो रित्तो उडन्ते बादल

अनि रमाइलो देखिने झुठो क्षितिज र जूनकिरीजस्तो निस्तेज जून झुन्ड्याएर ।...

हो, म पनि त जान्दछु,

खपेर हजारौं प्रहरको टाउको दुखाइ

हजारौँ प्रहरको भोक र अनिँदो

जिममा राखेको साइकलजस्तो

कहिल्यै लक्ष्यसम्म नपुग्ने कुदाइ कुदेको कुद्यै छौँ

यी चसक्क बिझ्ने खिल भरिएका पैतालाले...

र पनि

लामो बाटाको त्यो भोगाइ बिर्सिएर

आज एकछिन सँगै बस्न मन छ ।

तिम्रा आँखाका झ्यालका दुई टुक्रा आकाश म हेर्नेछु

मेरा आँखाका झ्यालका दुई टुक्रा आकाश तिमी हेर ।

यिनै आकाशका टुक्रा न हुन्

जसमा हाम्रा केही चङ्गा उड़ाउन सक्छौँ निस्फिक्री

भोलिको दिनमा

आऊ न एकछिन त सँगै बसौँ ।

****************

आत्मकथा

अँध्यारोमा बिस्कुन सुकाउने मान्छे म

छामछुम पार्छु र गुलाब भनेर टिप्छु एकमुठी खरानी

बिहान दिउँसो साँझ र राति भिरिरहन्छु अनुहार पुछेको पुरानो टालो

पुछ्दापुछ्दै सकिएछ अनुहार पनि

छाम्छु-

खोइ मेरा आँखा

खोइ मेरा हातका चुराहरू

पैतालाका जराहरू

अँध्यारामा बिस्कुन सुकाउँछु र टिप्छु एकमुठी खरानी

नुनिलो..

एकदिन उनीहरूका सपनाले बोलाएको थियो मलाई

गएँ

फर्किएर आउँदा म मबाटै हराएँ

खोज्दै हिँड़ेँ कतैतिर कतै थिइनँ म

न मेरो सपनामा विपनामा

न उनीहरूको..

आफूलाई खोज्नुजस्तो जटिल के रहेछ र यहाँ

छाती खनेर छोप्नु पऱ्यो कति कुहिएका जूनहरू

कति तुहिएका भ्रूणहरू...

त्यसपछिदेखि त हो अँध्यारोमा बिस्कुन सुकाउँदै उठाउँदै गर्छु

र अनुभव गर्छु म बाँचेको कुरा

बाँचेको अनुभव नै नभए कसरी खोजौं आफैलाई ?

अहिले म

मेरै हराएको अनुहारभित्रै मलाई खोज्दैछु

खोज्दैछु

मेरै आँखाभित्रै उर्बर खेत

मेरै हातको स्पर्शले नै ठूलो आकाश

अनि मेरै पैतालाले जमीनमा गहिरो व्याप्ति ।

दुनियाँले एकदिन देख्नेछ मेरा बिस्कुनमा घाम ।

-गुवाहटी, असम

यस स्तम्भमा आफ्नो रचना पठाउनका लागि  trichandra.shrestha@gmail.com