प्रीती "सैन्धवी"को कविता

 कमजोर मानसिकताको उपज

-प्रीती "सैन्धवी"

जब मान्छे शारीरिक रूपमा बलवान् भएर पनि मानसिक रूपमा कमजोर हुन्छ तब ऊ आफैँले चालेका हरेक कदममा ठोक्किन्छन्।

जब सोच्ने क्षमतामा ह्रास आउँछ बुझ्नलाई पनि समय लाग्छ अगाडि बढ्न खोज्छ ऊ तर विडम्बना पाइलाहरू पछाडि धकेलिन्छन् मनले लडे पनि समाजका कू-रीतिहरूसँग ऊ फगत् एक्लो हारिने छ पलमै । ऊ सुन्दर शान्त अनि सौम्य छ अँधेरीको जून जस्तै ऊ विक्षिप्त बन्छ जूनको बाहिरी आवरण हेरेर उसलाई लाग्छ बादलले घेरेर जूनमा धब्बा लागेको छ श्रापित् छ जून पनि तारा पुञ्जहरूबाट । ऊ आफैँमा हराउँछ आफैँसँग पोख्छ ऊ आफ्नै मनका वेदनाहरू चाहेर पनि ऊ भन्न सक्दैन कसैलाई मनभित्र गुम्सिएका हजारौं दुखेसोहरू साँचेका सपनाहरू पूरा गर्ने ल्याकत हराउँछ परिवारको उत्तरदायित्व बोकेको छ उसले कर्तव्यका भारहरू छन् काँधमा आफ्नै मगजको भारीले ऊ उठाउन सक्दैन जिम्मेवारीका बोझहरू।

आफ्नै दुर्भाग्य सम्झेर ऊ चुपचाप-चुपचाप नितान्त शान्त भएर बस्छ हेर्दा ऊ शान्त देखिन्छ कसलाई के थाहा उसको दिमागका लाखौं माकुराहरूले जालो बनाइरहेका छन् उदासीको एक्लोपनाको सबै भएर पनि एक्लो हुनुको ऊ आफैँ प्रश्न वाचक ऊ आफै जवाफदेही। ऊ चाहन्छ यौटा असल कार्य गर्न ऊ चाहन्छ समाज बदल्न ऊ चाहन्छ समाजले उसलाई चिनोस् वास्तवमा ऊ बच्न चाहन्छ समाजको वहिष्कारबाट तर अपसोच धेरै ढिला भइसकेको हुन्छ उसलाई लाग्छ उसको लागि कुनै स्थान छैन समाजमा उसले वास्तविकतामा आफूलाई निकै एक्लो पाउँछ आफैँलाई घृणा गर्न थाल्छ ऊ किनकी ऊ आफैँमा बलवान् भएर पनि उसको मानसिकता कमजोर भएको छ।